ارسال از: لیلا سعادت
جام جم آنلاين: نخند، نپرس و تكان نخور. روزگار درس‌خواندن ما در مدرسه با اين سه كلمه سپري شد. به ما مي‌گفتند دانش‌آموزي خوب است و نمره انضباطش 20 مي‌شود كه پشت ميز و نيمكت‌هاي خشك كلاس، دست به سينه بنشيند و به جاي خنده‌هاي بلند تبسم كند آن هم اگر لازم بود.
دختر خوب در زمان ما بچه آرامي بود كه حتي زنگ‌هاي تفريح هم مثل كسي كه قصد متركردن جايي را دارد آرام دور حياط قدم بزند و دنبال دوستانش ندود و با كسي شوخي نكند و راه پله‌ها را روي سرش نگذارد. دختر خوب، سر كلاس درس هم دو گوش شنوا بود با دهاني بسته كه خوب به درس گوش مي‌داد و هيچ ابهامي در ذهنش باقي نمي‌ماند و هيچ سوالي به زبانش نمي‌آمد.
دانش‌آموز ِ خوب ِ زمان ما بچه‌اي كم دردسر بود كه براي مدير، ناظم و معلم چالش ايجاد نمي‌كرد حتي به بهاي تلخ گذشتن لحظات بودن در مدرسه بر او كه وقتي زنگ تعطيلي مدرسه به صدا در‌مي‌آمد، حس آزادشدن از فضايي تنگ و آزاردهنده را با دويدن به سمت در خروج و جيغ‌زدن تخليه مي‌كرد. روزگار كودكي و دوران مدرسه خيلي از ما اين‌گونه گذشت بدون اين‌كه جرات به زبان آوردن حرف دلمان را داشته باشيم. ما مي‌دانستيم بايد يك جاي كار ايراد داشته باشد كه بودن در مدرسه به جاي دادن حسي خوب به ما احساس ترس، دلهره و نگراني را به جانمان مي‌ريخت.
امروز كارشناسان مي‌گويند مدارس ما شاداب‌سازي نشده كه بيشتر بچه‌ها چنين احساسي نسبت به مدرسه دارند. مدرسه شاد جايي است كه فرآيند تعليم و تربيت در آن همراه با شور و طرب، تلاش و پشتكار و جوشش و حركت اتفاق مي‌افتد. پس آنها كه فكر مي‌كنند در مدرسه شاد، بچه‌ها فقط مي‌گويند و مي‌خندند و از درس خواندن‌جا مي‌مانند اشتباه مي‌كنند.
در مدرسه شاد كه شادي را نوعي احساس امنيت توام با خوشي‌هاي پايدار مي‌داند، چند اصل كلي وجود دارد. در اين مدارس دانش‌آموزان در اداره امور مدرسه مشاركت دارند، هركدام از آنها در تصميم‌گيري‌ها نقشي ايفا مي‌كنند و در عين حال كه در انجام امور، استقلال نسبي دارند از يك برنامه كلي تبعيت مي‌كنند.
دانش‌آموزان اين مدارس در سيستم طوري تربيت مي‌شوند كه حس احترام به خود، خوشبيني و حس تسلط بر سرنوشت در آنها قوي است.
آنها به آينده نيز اميد زيادي دارند و افق‌هاي پيش‌رويشان روشن است. ضمن اين‌كه دانش‌آموزان با هم و كادر مدرسه با دانش‌آموزان ارتباط صميمي و نزديك دارند.
در چنين فضايي، درس براي بچه‌ها راحت‌تر تفهيم مي‌شود و برخلاف روش سنتي مدرسه‌داري - كه آزادي دانش‌آموز در مدرسه را مانع يادگيري مي‌داند- تعليم و تربيت بچه‌ها بهتر و روان‌تر مي‌شود.
دانش‌آموزان اين مدارس در سيستم طوري تربيت مي‌شوند كه حس احترام به خود، خوشبيني و حس تسلط بر سرنوشت در آنها قوي است.
آنها به آينده نيز اميد زيادي دارند و افق‌هاي پيش‌رويشان روشن است. ضمن اين‌كه دانش‌آموزان با هم و كادر مدرسه با دانش‌آموزان ارتباط صميمي و نزديك دارند.
در چنين فضايي، درس براي بچه‌ها راحت‌تر تفهيم مي‌شود و برخلاف روش سنتي مدرسه‌داري - كه آزادي دانش‌آموز در مدرسه را مانع يادگيري مي‌داند- تعليم و تربيت بچه‌ها بهتر و روان‌تر مي‌شود.
اما رسيدن به اين نقطه، هم عزم مي‌خواهد و هم تغيير نگرش؛ يعني دو مولفه‌اي كه در مدارس ما كمتر پيدا مي‌شود. با اين حال شاداب‌سازي مدارس كاري نشدني نيست. فقط كافي است عزم‌ها براي آن جزم شود و روي پيشنهادات كارشناسان براي تغيير رنگ و فرم لباس دانش‌آموزان و كادر مدرسه، استفاده از روش‌هاي فعال تدريس، افزايش بازديدهاي علمي و تفريحي، تشويق دانش‌آموزان با دادن كارت امتياز، نمايش فيلم در مدرسه، دادن كارت تبريك به دانش‌آموزان و معلمان براي روز تولد، برگزاري مسابقه، ترغيب بچه‌ها به ساخت كالاهاي دست ساز و برپايي نمايشگاه براي آنها، ترويج شوخ‌طبعي، تشويق بچه‌ها به گل كاري و كاشت نهال در مدرسه، شكوفايي خلاقيت‌ها و در نهايت پرهيز از تنبيه، توهين، سرزنش و تحقير در مدرسه فكر كرد.
آويد طالبيان - گروه جامعه
27/10/1391
http://www.jamejamonline.ir/newstext.aspx?newsnum=100770039569
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر