هر عاملی که میتواند زمینه ساز کودک آزاری باشد باید مهار شود و نهادهای زیربط با موارد مشکوک کودک آزاری برخورد نمایند.
اولین هدف مداخله در کودک آزاری، پیشگیری است، چون توفیق درمان کودکان و خانوادهها پس از وقوع کودک آزاری محدود است. تمرکز اصلی راهبردهای مداخله ای جستجوی برنامه های پیشگیری از بدرفتاری با کودک است. پیشگیری از کودک آزاری در سه سطح صورت میگیرد: 1- پیشگیری اولیه 2- پیشگیری ثانویه 3- پیشگیری ثالثیه.
در بسیاری از برنامه های آموزشی و کارورزی والدین، پیشگیری از نوع اول از ارکان برنامه است. منظور از این برنامه منحصراً پرداختن به بدرفتاری با کودکان نیست بلکه فرض بر این است که آگاهی از رشد و مهارتهای کودک، احتمال بدرفتاری با وی را هنگام روبروشدن با مشکلات کمتر خواهد کرد. به همین ترتیب، انتظار می رود با تخفیف فشار بر خانواده اداره کودکان نیز آسانتر صورت پذیرد. همین موارد درباره گروه های خودیار، چون انجمن والدین بی نام صدق میکند از طریق این گروه ها برای والدین فرصت هایی فراهم می آید و از آنان حمایت میشود تا بتوانند درباره مشکلات خود به گفتگو بپردازند و روشهای دیگر مراقبت از اطفال و سرپرستی آنها را فرا بگیرند.
یکی از برنامه هایی که در سطح پیشگیری اولیه می توان اعمال کرد، برگزاری کلاس های مفید پیش از ازدواج است که در این کلاسها میتوانند برنامه هایی مانند نحوه تنظیم خانواده، چگونگی تعامل با همسر و راههای منطقی که فرد هنگام بروز مشکل در خانواده میتواند از آنها استفاده کند تدریس شود و یا در دانشگاه ها، کارگاه ها یا کلاس هایی با عنوان مهارتهای رفتار برگزار شود. یکی از مواردی که میتواند بسیار مهم و مفید باشد افزایش مراکز مشاوره رایگان و در دسترس است تا خانواده ها در هنگام بروز مشکل جایی برای مشورت گرفتن داشته باشند. برنامه دیگر که می توان در این سطح اعمال کرد تهیه کتابچه های کوچک برای کودکان است که در آن کتابها به زبان ساده حقوق کودکان توضیح داده شود و به خصوص مطالبی در مورد چگونگی پیشگیری از سوء رفتار جنسی و نحوه برخورد با غریبه ها را به آنها آموزش دهد. در برنامه های پیشگیری نوع دوم، به خانوادههایی توجه می شود که احتمال بدرفتاری با کودک در آنها بسیار است تا پیش از این بدرفتاری با کودک را آغاز کرده اند. با پیشرفت های اخیر در تشخیص نظری پدیده بدرفتاری با کودک، متخصصان توانایی آن را یافته اند که والدینی را که به احتمال بسیار با کودکان بدرفتاری میکنند، همچنین کودکانی آسیب پذیر و محیط های فشارآور را شناسایی کنند و متناسب با آن به ارائه خدمات بپردازند. در این خانواده ها باید شرایط استرس آور شناسایی شود و تا جایی که امکان دارد این مشکلات مرتفع شود و تسهیلاتی برای این خانواده ها مانند کمک هزینه ماهیانه، تغییر محیط زندگی استفاده از مدد کار برای تحت پو شش قرار دادن خانواده ها، به وجود آوردن شغل یا درمان بیماری هایی که در خانواده وجود دارد، در نظر گرفته شود. به طور کلی هر عاملی که میتواند زمینه ساز کودک آزاری باشد باید مهار شود. از جمله برنامه های پیشگیرانه ثانویه، شناسایی خانواده های پرخطر است. یعنی خانواده هایی که یک یا هردو والد معتاد هستند، کودکان خانواده های کم درآمد و بیکار، خانواده هایی که پر جمعیت هستند و همین امر موجب غفلت از کودک و سوء رفتار از وی میشود عامل خطر ساز دیگر بیماری روانی والدین است و این والدین به احتمال بیشتری کودکانشان را مورد اذیت و آزارقرار می دهند و همچنین کودکان خیابانی، عقب مانده ذهنی، کودکان معلول و کودکان بیش فعال باید شناسایی شوند و تحت حمایت و درمان قرار بگیرند. اقدامات سطح سوم پیشگیری، در موقعیت هایی صورت میگیرند که کودک آزاری قبلاً در آنها رخ داده است و تأکیدشان برای جلوگیری از وقوع مجدد و تعدیل آسیب ناشی از کودکآزاری است. اقداماتی که به گفته کارشناسان می توان در این سطح ارائه داد شامل موارد ذیل است:
08/11/1391
http://irsprc.org/post/detail.aspx?mc=2&sc=14&pc=1&ctg=1&c=949&lang=Fa
| |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر