به حقوق ما احترام بگذارید

 

كودكي هستم با آرزوهائی بزرگ.

 

نه آرزوی آب‌نبات و يك عالمه اسباب‌بازی.

 

 آرزوی من خيلی خیلی بزرگ است.

 

 آرزوی من از تهران بزرگترست. آرزوی من از ايران و

 

 حتی آسيا هم بزرگترست. آرزوی من به اندازه دنيا بزرگ است

 

 شايد هم بزرگتر

روز جهاني كودك، روز احترام به حقوق كودكان است. ولي من فكر مي‌كنم كه بيشتر كودكان نمي‌دانند كه براي چه اين روز به آنها نسبت داده شده است. براي كساني مثل ما نوجوانان كه هنوز از نظر يونيسف كودك هستيم (افراد زير 18 سال كودك محسوب مي‌شوند) و ما كودكاني كه در ايران زندگي مي‌كنيم در هيچ جا به درستي توضيح داده نشده كه اسم ما به چه مناسبتي روي اين روز گذاشته شده است. اما فكر مي‌كنم روز جهاني كودك براي اين اهميت دارد كه به انسان‌ها و آدم بزرگ‌ها يادآوري كند كه كودكان هم حقوقي دارند. اگرچه در اكثر جوامع اين حقوق رعايت نمي‌شود ولي اگر همه تلاش كنيم مي‎توانيم به كودكان آموزش دهيم كه چه حقوقي دارند و چگونه بايد از حقوق‌شان دفاع كنند و نگذارند كسي حق آنها را پايمال كند. سابقه شكل‌گيري اين روز به بيانيه 836 مجمع عمومي سازمان ملل متحد در23 آذر 1333 (14 دسامبر 1954) برمي‎گردد كه در آن خواسته شده كه در تمام كشورها «روز جهاني كودك» براي دفاع از حقوق كودك بنيان گذاشته و جشن گرفته شود. همچنين اين روز به عنوان روز فعاليت براي بهبود رفاه كودكان شناخته مي‎شود. در اعلاميه حقوق كودك از پدران و مادران، زنان و مردان، سازمان‌هاي داوطلب، مقامات محلي و دولت‌ها خواسته شده تا حقوق و آزادي كودكان را به رسميت بشناسند. اين اعلاميه بر خوشبختي و رفاه كودكان كه در رفاه جامعه موثر است تاكيد كرده و 10 اصل دارد كه تمام ابعاد آزادي و رفاه كودكان را توضيح مي‎دهد و افراد با به رسميت شمردن اين اعلاميه و عمل به اين اصل‎ها مي‎توانند حقوق كودكان را رعايت كنند. كنوانسيون حقوق كودك نيز شامل 54 ماده است. در آن به مواردي چون ضرورت اجراي حقوق كودك از طرف دولت‎ها و كشورهاي عضو كنوانسيون اشاره شده و تضمين حداكثر امكانات براي بقا و پيشرفت كودك خواسته شده است. در ايران هيات‌ وزيران در جلسه مورخ 14/10/1390 بنا به پيشنهاد وزارت دادگستري و به استناد اصل يكصد و سي و هشتم قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران آيين‌نامه مرجع ملي كنوانسيون حقوق كودك را تصويب كرد. اين مرجع ملي به رياست وزير دادگستري براي تعريف، ارزيابي و پايش حقوق كودكان تشكيل شده است اما هنوز تعريف مطلوب و دقيقي از حقوق كودكان در ايران وجود ندارد. رعايت حقوق كودكان و تامين رفاه آنها موضوعي نسبي است كه در جوامع مختلف متفاوت است. معضلات اجتماعي، خصوصيات فرهنگي، كمبود يا نبود امكانات مالي و ساير عوامل محيطي و اجتماعي دستيابي كودك به حقوقش را محدود مي‎كند. در ايران كودكاني هستند كه كمترين امكانات مالي، رفاهي، تحصيلي، مسكن و بسياري ديگر از امكانات را دارند و با بيشترين معضلات اجتماعي و فرهنگي درگير هستند. شادي كودكان در روز جهاني‌شان شايد كادويي باشد كه از بزرگ‌ترها مي‌گيرند، اما چه خوب است اگر بزرگ‌ترها در اين روز به چگونگي تامين حقوق كودكاني كه از بسياري از امكانات محروم هستند حداقل كمي فكر كنند. در پايان روز جهاني كودك را به تمام كودكان جهان از جمله خودم كه زير 18 سال سن دارم تبريك مي‌گويم.یک دنیا پرسش و ای کاش ....

آوین یزدانی - دوم دبيرستان

روز جهاني ما كودكان است و همين باعث شده نگاهي دوباره به دنياي اطرافم بيندازم و ببينم چقدر پرسش از جهان دارم. مثلا چرا بعضي اوقات بزرگ‌ترها، مسائلي را كه مي‌توانند به راحتي حل كنند با خشونت و پرخاشگري سعي در حل آن دارند؟ آيا بدون خشونت و پرخاشگري زودتر مشكل حل نمي‌شد و به نتيجه بهتري نمي‌رسيدند؟ چرا خيلي از آدم‌ها اينقدر فقيرند و برخي از آدم‌ها اينقدر پولدار؟ اگر مردم فقير هم از لحاظ اقتصادي و هم فرهنگي در هيچ جامعه‌يي وجود نداشت و كسي به خاطر گرسنگي دست به كارهاي خلاف قانون نمي‌زد، همه مردم از زندگي‌شان لذت بيشتري نمي‌بردند؟ اگر كودكان كار به جاي كار در خيابان‌ها وهر جاي ديگر، مي‌توانستند درس بخوانند و به فعاليت‌هاي هنري، ورزشي يا هر فعاليت ديگري كه به آن علاقه دارند بپردازند، آيا آينده بهتري در انتظار آنها و جامعه نبود؟ اگر در همه دنيا، هيچ غم و خشونت و دشمني‌اي وجود نداشت، دنيا خيلي زيباتر و زندگي خيلي شيرين‌تر نمي‌شد؟
به پاسخ اين پرسش‌ها كه فكر مي‌كنم نمي‌توانم پاسخي براي آنها پيدا كنم شايد چون حل آنها سخت است و فقط دست ما مردم معمولي نيست. اما كارهايي هست كه ما مردم معمولي هم مي‌توانيم انجام دهيم تا در دنياي بهتري زندگي كنيم. همه ما مي‌توانيم براي داشتن شهر، كشور و در نتيجه سياره‌يي سبزتر و بهتر تلاش كنيم. مثلا به ازاي هر درختي كه قطع مي‌شود، يك درخت بكاريم. زباله‌هاي جامانده ‌در طبيعت را، كه در جاهايي كه نبايد مي‌ريختيم، ريخته‌ايم جمع كنيم و از ريختن و جاگذاشتن زباله‌هاي بعدي خودداري كنيم. مي‌توانيم شغل‌ها را ارزش‌بندي نكنيم و ارزش همه شغل‌ها و در نتيجه آدم‌ها را يكي بدانيم. آرزوهايي هم دارم براي خودم در اين جهان كه نمي‌دانم به آنها مي‌رسم يا نه اما در روز جهاني‌مان آرزويشان مي‌كنم شايد عملي شدند. دلم مي‌خواهد آموزش‌، به ويژه در مدرسه‌ها، با علاقه صورت گيرد و نه به اجبار. دلم مي‌خواهد همه به آرزوهاي خوب و امكان‌پذيرشان برسند. دلم مي‌خواهد هيچ كس به خاطر رنگ پوست، مذهب، نژاد و عقايد شخصي‌اش تحقير نشود و انسان‌ها بر اساس پول‌شان، سطح‌بندي نشوند. كاش مي‌شد آدم‌ها (هم بزرگ‌ترها و هم كوچك‌ترها) با همديگر و با محيط زندگي‌شان مهربان‌تر بودند.

بزرگ‌ترها، بياييد به هم قول بدهيد
کیارش زارع – اول دبیرستان يك روز در سال به عنوان روز جهاني كودك اعلام شده است؛كودكاني از همه فرهنگ‌ها و نژادها با زبان‌ها و دين‌هاي مختلف. كودكان آسيايي، اروپايي، آفريقايي، امريكايي و استراليايي. چرا؟ چه نيازي بود كه يك روز را به عنوان روز جهاني كودك براي كليه كودكان جهان معرفي كنند؟ آيا هدف از اين روز تبريك گفتن و هديه دادن به كودكان و خوردن خوراكي‌هاي خوشمزه است؟ خير؛ هدف يافتن مشكلات و پيدا كردن راهكارهاي مناسب براي پرورش ذهن و جسم كودكان و كاهش درد و رنج آنها در مقابل مسائل مختلف اجتماعي و بلاياي طبيعي است. مشغله زياد باعث شده بزرگ‌ترها 364 روز ديگر سال را به دغدغه‌هاي مهم‌تري بپردازند. مسائل مهمي مثل جنگ و قحطي و بلاياي طبيعي و بيماري‌ها و... هرچند همين دغدغه‌هاي مهم بزرگ‌ترها هميشه نخستين تاثير خود را روي كودكان كه ضعيف‌ترين بخش جامعه هستند، مي‌گذارد. روز جهاني كودك اعلام شد تا بزرگ‌ترها بفهمند بايد از آسيب رساندن به كودكان پرهيز كنند. اين روز، روز كودكان شد تا به بزرگسالان يادآوري كند آنان هم زماني كودك بودند و كودكان نيز زماني بزرگ خواهند شد. اين روز، روز كمك‌رساني و ياري رساندن به كودكاني است كه در سراسر دنيا با مشكلات مختلف دست به گريبان‌اند. روزي است كه كودكان را ياد بزرگ‌ترها مي‌آورد تا فراموش نكنند روح و جسم كودكان بسيار لطيف و شكننده است و هر آسيبي به آن باعث ناراحتي و رنج و عذاب مي‌شود و اثرات مخرب آن تا پايان زندگي با آنها مي‌ماند. بزرگ‌ترها بياييد در اين روز به هم قول بدهيد كه با همه توان سعي خواهيد كرد نگذاريد آنچه به عنوان تجربه تلخ در دوران كودكي با آن مواجه بوديد و خاطره ماندگارتان شده موجب آزار جسم و روان ديگر كودكان شود، روح آنها را بخراشد و يادگاري تلخ بر پيكره ظريف آن حك كند. به اميد پيروزي خوبي بر بدي و پاكي بر پليدي.

بايد و نبايدهاي يك 13 ساله
امیر ارسلان یزدانی – ششم دبستان من دوست دارم در دنيايي زندگي كنم كه به من و امثال من احترام گذاشته شود. براي من ارزش قائل شوند و چيزي به من تحميل نشود.
مردم بتوانند نظرات خود را بگويند و مورد ظلم قرار نگيرند. نمي‌خواهم بين من و بقيه فرق بگذارند.
مي‌خواهم كودكاني كه كار مي‌كنند و به عنوان كودكان كار شناخته مي‌شوند ديگر مجبور نباشند كار كنند و مانند كودكان عادي تحصيل كنند. مي‌خواهم در جامعه فقر و بدبختي نباشد.
مي‌خواهم افراد بي‌كفايت و بي‌مسووليت تنبيه شوند و به حقوق ديگران احترام بگذارند. اينها فقط بخشي از خواسته‌هاي من براي آينده است.
من دلم مي‌خواهد و اميدوارم روزي در ايران و جهان همه بايد و نبايدها سر جاي خودشان باشند تا جايي كه ايده‌آل براي زندگي من وشما بشود.

آرزوي صلح و دوستي
كيانا نظري – سوم راهنمایی

آرزويم در روز جهاني‌مان، صلح و دوستي و جهاني عاري از خشونت است. آخر خسته‌ايم از اينكه هر روز شاهديم در گوشه‌يي از جهان، عده‌يي بي‌گناه، قرباني جنگ و خشونت مي‌شوند. آرزوي من دنيايي آشنا با مهرباني و انسانيت است. آشنا با بوي عشق و دوستي، و عاري از «مرگ بر...». در آرزوهاي من هيچ پرنده‌يي در قفس محبوس نيست! جدا عجب دنيايي خواهد بود، دنياي پر از صلح و دوستي! آرزو دارم انسان‌ها به درجه والايي از آزادانديشي برسند. بتوانند هر انساني را فراسوي مرزهاي جغرافيايي، مذهبي، قومي، نژادي و... بپذيرند و براي يكديگر پيامي از مهر و آشتي داشته باشند. آرزوي جهاني شاد و عاري از فقر را دارم. جهاني كه در آن هيچ كودك كاري وجود نداشته باشد. هيچ انساني براي گذران زندگي مجبور به تن‌فروشي، دزدي، قتل و... نشود و شأن انساني‌اش حفظ شود. هيچ كارتن‌خوابي نباشد و حلبي‌آبادي وجود نداشته باشد. من آرزوي زميني پاك و سبز را دارم؛ زميني كه با بي‌مبالاتي انسان‌ها دچار بحران نشود. هيچ ديواري فرو نريزد و هيچ سيل ويرانگري جاري نشود. و در نهايت آرزو مي‌كنم براي آرزوهاي خوب‌مان، تنها آرزو نكنيم، بلكه براي تحقق آنها تلاش كنيم. مي‌دانم كه آرزويم آنقدر زير تيغ غرض اين و آن رفته است كه شايد جذابيت چنداني نداشته باشد اما تكرار آن اهميتش را به من يادآوري مي‌كند

.بچه يي با آرزوي بيدار شدن
بهين‌دخت عليپور – ششم ابتدایی

كودكي هستم با آرزوهاي بزرگ. نه آرزوي آب‌نبات و يك عالمه اسباب‌بازي. آرزوي من خيلي بزرگ است. آرزوي من از تهران بزرگ‌تر است. آرزوي من از ايران و حتي آسيا هم بزرگ‌تر است. آرزوي من به اندازه دنيا بزرگ است، شايد هم بزرگ‌تر. آرزوي من آرزويي تكراري است. آرزوي من شادي است؛ نه فقط براي خودم، نه براي خانواده‌ام و نه براي شهرم، بلكه براي تمام دنيا، حداقل تمام بچه‌هاي دنيا. شايد بپرسيد چرا شادي. چون شادي مي‌تواند براي بچه‌يي غذا باشد، مي‌تواند براي بچه‌يي پدر و مادر باشد، مي‌تواند براي بچه‌يي بازي باشد، مي‌تواند كتاب باشد، مي‌تواند شكلات يا يك آب‌نبات شيرين و رنگارنگ باشد، مي‌تواند براي بچه‌يي يك دنياي بدون جنگ باشد، ولي در كل شادي چيزي است كه وقتي ما آن را داريم لبخند مي‌زنيم، پس شايد بهتر باشد بگويم آرزوي من لبخند همه بچه‌هاي دنياست. آرزوي من اين است كه ديگر كودكي فال‌فروش نبينم. آرزوي من اين است كه بچه‌يي از گرسنگي نميرد. آرزوي من اين است كه بچه‌يي مريض نباشد. آرزوي من اين است كه ديگر عددهاي بزرگي كه آمار كودك‌آزاري را نشان مي‌دهند، نبينم. آرزوي من اين است كه ديگر بدي نبينم. آرزوي من اين است كه بچه‌يي با آرزوي بيدار شدن نخوابد. آرزوي من اين است كه ديگر بچه‌يي در اثر بمبگذاري‌ها نميرد. آرزوي من اين است كه مرزي ميان كشورها نباشد. آرزوي من متحد بودن همه جهان است تا لبخند بر لب كودكانش بنشاند.انجمن حمایت از حقوق کودکان در ایران 17 مهرماه