کودک آزاری؛ ضجه‌هایی که به گوش بزرگترها نمی‌رسد

 در سالهای اخیر کودک آزاری در ایران، رو به افزایش است



وضعیت باربد سه ساله که ظاهرا پدرش به دلیل اعتیاد به شیشه او را با بنزین سوزانده، به حدی وخیم است که پزشکان امید چندانی به بهبود او ندارند.
قاضی پرونده موارد اخیر کودک آزاری به بیمارستانی که این کودکان در آن بستری هستند، اجازه مصاحبه و انتشار اطلاعات در مورد آنها را نداده است.
بر اساس خبرهای منتشر شده، نیما چهار ساله تنها بعد از ۱۰ روز درمان در بیمارستان مفید تهران به پدرش تحویل داده شد.
مصطفی اقلیما، رئیس انجمن علمی مددکاران اجتماعی ایران با اعلام این خبر به خبرگزاری ایسنا گفت: "بر اساس قانون، پدر هر زمان بخواهد می تواند با مراجعه به دستگاه قضایی زمینه بازگرداندن فرزندش را فراهم کند".
این در حالی است که در صورت اثبات کودک آزاری توسط قاضی پرونده، کودک تحویل والدین نمی شود و در اختیار بهزیستی قرار می گیرد.
آقای اقلیما گفت که وضعیت جسمی نیما (که دچار سوختگی در نقاط مختلف بدن از جمله آلت تناسلی و نیز کبودی شدید دو چشم بود) جای تردید در عدم صلاحیت والدین او باقی نمی گذارد.
مشکلات قانونی در مورد پدیده کودک آزاری از مسائلی است که کارشناسان بارها به آن اشاره کرده اند و از مقامات ایران خواسته اند که خلاءهای قانونی را برطرف کنند.
ایران به کنوانسیون حقوق کودک و اصلاحیه آن پیوسته، اما بخش هایی از مواد این کنوانسیون را نپذیرفته و همین امر باعث خلاءهای قانونی شده است.
با توجه به اینکه آمار نشان می دهند که مردان اکثر موارد کودک آزاری را در ایران مرتکب می شوند، معافیت های قانونی قصاص در مورد پدر از جمله نقایص قانونی در این زمینه تلقی شده است.
به اعتقاد صاحبنظران، مجازات های کودک آزاری بازدارنده نیست، اما مقامات ایرانی این نظر را رد می کنند.
موسی قربانی، نماینده مجلس ایران در گفت و گویی با خبرگزاری مهر گفته بود که در صورتی که کودک آزاری همراه با شکستگی یا ایراد ضرب و جرح باشد، جرم خاص محسوب می شود و عامل آن طبق ماده ۶۱۴ قانون مجازات اسلامی به تحمل ۲ تا ۵ سال حبس و پرداخت دیه محکوم خواهد شد.
آقای قربانی همچنین گفت که قوانین ایران در خصوص حمایت از حقوق کودک "بسیار پیشرفته" است.
بر اساس نظرسنجی های انجام شده، ۵۰ درصد والدین ایرانی معتقدند که تنبیه برای کودک لازم است و ۴۰ درصد از والدین به تنبیه بدنی گرایش دارند.

این در حالی است که ماده دوم قانون حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب سال ۱۳۸۱ می گوید: "هر نوع اذیت و آزار کودکان و نوجوانان که موجب صدمه جسمانی، روانی و اخلاقی به آنها شود و سلامت جسم و روان آنان را به مخاطره بیندازد"، ممنوع و از مصادیق کودک آزاری است.
کارشناسان دلایل مختلفی را در خصوص بروز این پدیده مطرح می کنند، یکی از این موارد مشکلات اقتصادی است. فشار مالی بر والدین موجب می شود که کودکان نخستین وسیله تخلیه خشونت های تحمیل شده از سوی جامعه به والدینشان باشد.
اعتیاد هم در بعد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی از عمده ترین عوامل کودک آزاری در ایران محسوب می شود. بر اساس آخرین آمار منتشر شده، بیش از دو میلیون مصرف کننده مواد اعتیادآور در ایران وجود دارد که از این تعداد ۶۰ درصد مرد هستند.
کارشناسان همچنین معتقدند که فقر فرهنگی هم به اندازه فقر اقتصادی در کودک آزاری موثر است.
یکی از این کارشناسان که نخواست نامش فاش شود به بی بی سی فارسی گفت: "پدر و مادری که نسل ها در خانواده خود مورد تنبیه بدنی قرار گرفته اند را نمی توان تنها با این جمله که اگر فرزندتان را تنبیه کنید، مرتکب کودک آزاری شده اید، از این کار بازداشت. این والدین نیاز به آموزش دارند و بسیاری از آنها باید پیش از بچه دار شدن توسط مراکز مختلف در مورد نحوه ارتباط با کودک آموزش ببینند".
در همین حال کارشناسان تاکید دارند که باید مسئله "تنبیه" کودکان را از موضوع کودک آزاری جدا دانست. این کارشناسان معتقدند که تنبیه، کودک را متوجه می کند که باید رفتارش را اصلاح کند، اما متاسفانه پدران و مادران به بهانه تنبیه فرزند او را در معرض هر گونه آسیب روحی و روانی قرار می دهند.
براساس آخرین آمارهای منتشر شده در مورد کودک آزاری، ۶۶ درصد کودک آزاری ها از سوی مردان اعمال می شود و دختران بیش از پسران در معرض کودک آزاری قرار دارند. همچنین ۲۵ درصد از کودک آزاری ها در خانواده هایی روی می دهد که در آنها طلاق اتفاق افتاده است.